Honkballer

Vanuit het niets blijk ik een onwaarschijnlijke honkballer. Slagman, om precies te zijn. Kan me niet schelen hoe je de bal speelt, ik knuppel hem zo het stadion uit. Vanmorgen nog. Dat ze toch nog even wilde melden dat ze op me had gerekend. Dat ze extreem teleurgesteld is dat ik heb afgezegd. Dat ze spijt heeft dat ze geen contract heeft opgesteld. Want ze had al haar vakantie geboekt en nu moet ze een andere huurder vinden. Nu denk je misschien, hoe durf je af te zeggen? Nou ja, omdat ik geblesseerd ben en niet goed kan lopen en omdat ik me ruim op tijd heb afgemeld en ik ook nog ontzettend bereid ben - was - om mee te zoeken naar een nieuwe huurder.
Zo'n bal was het. Eentje met schuldgevoel. Eentje met teleurstelling. Eentje met no-hard-feelings-maar... 
En die heb ik dus knalhard het stadion uitgekegeld. Bam! Hopla, zo het heelal in. De void in. Wegwezen met die emotionele bombardementen omdat het even niet loopt zoals je wilt. 

Ik schud alleen nog de hand van mensen die in vertrouwen leven. Die weten dat als ik of wie dan ook, iets afzegt, dat dat dan waarschijnlijk de bedoeling is. Omdat een betere huurder komt. Omdat er iets anders in het verschiet ligt. 

Godezijdank weet ik de knuppel te hanteren en slag ik elke bal direct het stadion uit.